Pauze

Ik ben denk ik een ‘blijschrijver’, als ik niet happy ben heb ik geen zin.
Mijn moeder heeft weer borstkanker.
De eerste keer had ik een “fijn en blij” blog, daar ben ik toen acuut mee gestopt, ik vond het allemaal niet zo fijn en blij meer.
Ik was aan het schilderen en heb alle doeken zwart gemaakt.
Noem het rigoureus of theatraal of verzin een ander woord.
Het is hoe het is en het voelt hoe het voelt.
Ik heb geen zin om wat leuks te schrijven.
Ik heb geen zin om leuk te reageren bij anderen.
Ik heb geen zin om hierover te schrijven.
Ik heb geen zin om daarover te schrijven.
Ik denk dat ik het wel kan samenvatten met “geen zin”.
Dus ik neem even pauze.
Het komt wel weer, hoop ik.

Knuf Lis.

P.S.
Ik zag je berichtje Adam, lief X

Klein

Klaterend, zinderend, schitterend klein
Zo mooi kunnen woorden zijn

Ach grootse zinnen, intense daden
Ik kan in U wentelen er zoetjes in baden

Jij sprak maar één woord en dat raakte mij echt
Zo fijntjes, zo kleintjes, zo lief, zo oprecht

Meer is niet nodig
Zoveel overbodig

Jij, hemels voedster van mijn ziel
Mijn zachtmoedig geweten, mijn achilleshiel.

💖 Knuf,
Lis

Herkansing

Ik sta voor de spiegel en ik ben best tevreden.
Of nee, nu onderdrijf ik.
Eerlijk blijven, Lis.
Ik ben niet gewoon tevreden.
Ik ben om op te vreten.
Ik ben om je vingers bij af te likken.

Je hebt van die dagen dat alles lukt.
Heerlijk ontspannen.
Gebadderd en gepoedeld.
Make up leuk gedaan, haren zijn gewillig.
Prachtig streepje geschoren.
Nieuw lingerietje met een stel fantastische tieten in een mooie balconette.

Ik trek er een leuk jurkje bij aan en bewonder mezelf uitgebreid.
Die nieuwe lingerie geeft zo’n sprankelende ik-weet-iets-dat-jij-niet-weet blik in mijn ogen.

Eindelijk eindelijk eindelijk komt schatje thuis.
We kussen en ik huppel naar de keuken om voor mijn heerlijkheid een whisky te pakken.
Ik zet dansend het eten op tafel.
We praten.
Bla bla druk, bla bla moeilijk, bla bla zwaar.
In gedachten prijs ik mezelf met mijn lieftallige engelengeduld.

Schatje gaat op de bank zitten.
Hè hè, nu ben ik aan de beurt.
Het secreet zet de T.V. aan.

Mijn stille hints zijn in een diepe leegte weggevallen.
Hij vreet me niet op.
Hij likt zijn vingers niet af, laat staan dat er lekker aan mij gelikt wordt.

Mijn gehuppel is stampvoeten geworden.
Mijn stralend lachende bekkie onherkenbaar door een dikke pruillip.
Mijn sprankelende ik-weet-iets-dat-jij-niet-weet blik is gewijzigd naar vurig ongenoegen.

– Is er iets? Vraagt hij onschuldig.

Ik laat een aantal mogelijkheden de revue passeren, meestal werkt de ‘directe benadering’ het beste.
Ik loop naar hem toe en plant een voet in zijn schoot. “Voel!”
Zijn hand strijkt over mijn kuit en ik zie de gedachten door zijn hoofd schieten.
Ja, er is iets.
Ik heb iets gemist wat belangrijk was.
Wat moet ik zeggen? Wat wil ze horen?
Heeft ze in het zonnetje gelegen? Bruin!
Heeft ze gesport? Slank en stevig!
Heeft ze gescrubd en gesmeerd? Zacht!
Heeft ze.. Ah, ja. Dit been is vers geëpileerd.
“Glad” roept hij opgelucht uit. “En als altijd slank en stevig” gooit hij er voor de zekerheid maar achteraan.
Zijn ogen beginnen te glimmen, trots op zijn goede vondst. Zijn hand zoekt een weg naar boven.

Ik trek mijn been terug.
“En..?” Zeg ik bozig met mijn handen in mijn zij.
Zijn ogen worden groot; oh jeeee, er is meer. Zie ik hem denken.
“Ik heb de credit card geplunderd” geef ik als hint.
Hij doet zijn best. Ik zie hem speuren.
Nagels? Manicure? Pedicure?
Kapper geweest? (Mijn god het zal toch niet).
Die jurk ken ik.

Ik buig voorover.
Ja, hoor. Er gaan lampjes vallen en kwartjes branden.
Het bevindt zich in het onzichtbare!
Hij lacht blij. Grijpt de afstandsbediening en zet de televisie uit.
Hij strekt met een ondeugend lachje zijn armen uit, lustig om op jacht te gaan naar de verrassing.

Ik pak zijn handen beet, trek hem van de bank, loop naar de voordeur, zet hem buiten de deur en gooi de deur dicht.
Meneer mag in de herkansing.
Dat betekent; opnieuw thuiskomen.

De bel gaat.
Ik doe open. Hij lacht me ondeugend en verwachtingsvol toe.
Ik voel mijn ik-weet-iets-dat-jij-niet-weet sprankel weer opbloeien.

Sprankelende Knuf,
Lis

What’s in a name?

“Je kunt maar één keer een eerste indruk maken”… zegt men.

Nou ben ik nogal opstandig van aard, al van jongs af aan dus het zal er wel ingebakken zitten.
In “Zestienjarige” had ik daar al over geschreven. Niet iedereen maakt een goeie eerste indruk. Er zijn “minkukels” waarbij je even moeite zult moeten en willen doen om door die lelijke lagen heen te breken. Ik heb zelf, tot mijn grote frustratie, meegemaakt hoe ik als leuk en aantrekkelijk persoontje bij voorbaat gezellige voordelen genoot.
Mijn broer is met klompvoeten geboren. Ik was al jong doordrongen van het besef dat iedereen het recht moet hebben om zich goed in zijn of haar velletje te voelen en dat dat niet voor iedereen zo soepeltjes gaat.

Ik mag graag heilige huisjes omver schoppen, conventies aan mijn laars lappen en tegen de stroom in zwemmen.
Dat gezever over “eerste indruk” kan ik pisnijdig om worden. Je kunt verdomme toch wel verder kijken dan je neus lang is? Je hoeft toch niet met de goegemeente mee te lullen? Je hebt toch niet voor Jan Joker een stel hersens in je eigenste kop?

Die blonde bimbo die je op straat ziet lopen in dat sexy outfitje, daar heb je al heel wat van gedacht voor je er zelfs maar een woord mee gewisseld hebt.
Maar weet je veel, misschien was zij een gewoon typje, net verlaten door haar lief en dacht ze in een opstandige bui “ik ga het roer omgooien”.
Misschien loopt ze er al jaren zo bij in haar vrije tijd omdat ze de ganse dag op dat duffe advocatenkantoor werkt. Misschien is het een geile bimbo, al jaren getrouwd en enorm lief voor man en kroost, die heel happy met haar zijn.

Dat dikke lelijke mokkel. Hé, dat is ook maar een mens. Met lief en leed en geniet, net als ieder ander, liever wat meer “lief”. Natuurlijk eet die ook wel eens een patatje.
Die nichterige dandy, die heeft net zijn moeder gewassen en in een luier geknoopt, die heeft wel wat meer aan zijn hoofd dan op zijn uiterlijk beoordeeld te worden.

Ik had vroeger een vriendinnetje, die was stom. Daar werd op gereageerd alsof ze achterlijk was. Maar ze was helemaal niet achterlijk en ze kon prima horen, ze kon alleen niet praten. Dus stootte ze vreemde geluiden uit. We hebben samen de grootste lol gehad want ze kon fantastisch van die cartoontekeningetjes maken.
Toen ik een jaar of twaalf was zat ik op stijldansendansen en was er een jongen, Johnny, hij had een stomp met “wurmpjes” in plaats van een hand. Omdat niemand met hem wilde dansen heb ik die stomp maar beetgegrepen. Het was een hele aardige, leuke jongen, met veel humor. Ik vond het zo verschrikkelijk moedig om met zo’n afgrijselijke stomp gewoon lekker wél op dansles te gaan. Maar helaas, ik en nog één meisje, waren de enigen die met hem dansten. De rest heeft een hoop pret gemist.

Mijn naam “Lisoverseks” heb ik heel bewust gekozen.
Omdat het een eerste indruk geeft.
“De zoveelste domme sloerie die even makkelijk wil scoren” etc.
Een eerste indruk dat dus niet direct in je voordeel spreekt.
Ik heb welbewust een onderwerp gekozen dat niet gangbaar en makkelijk is.
Wie nu zo’n tijdje meeleest weet zo ondertussen wel dat ik prima in staat ben om vele andere onderwerpen uit te diepen. Waarschijnlijk zelfs beter want op seksgebied ben ik denk ik suffer dan vele vele anderen.😄
Maar ik heb wel degelijk een boodschap want ik erger mij enorm aan het verplichte beeld van het blozende heilige meisje en de toffe stoere vent die daarop jaagt. Bij “Ellen” keer ik de standaard rollenpatronen om en speel ik met geijkte conventies. Het is me wat.

Ik vroeg me af of het zou lukken.
Om mét zo’n eerste indruk de “gewone mens” te bereiken.
Wie durft. Wie kijkt er verder dan zijn of haar neus lang is.
Deep down dacht ik bij mezelf.. “Wie pakt die stomp” van Johnny.
Waarvoor mijn respect en dank naar jullie; mijn vaste reageerders! 😘

-Waar komen al deze overdenkingen vandaan Lis?
Harrij was trots; https://gedachtgedicht.wordpress.com/2015/06/16/kunstenaar-harrij-smit/.
Dat vond ik zo leuk voor hem dat het mij aardig leek om ook op de bewuste site (Elkeweekeentje) een berichtje achter te laten.
Ik ben bang dat ik niet door de ballotagecommissie kom, dus plaats ik het maar hier.

LISOVERSEKS schrijft:
“Hear Hear Harrij.
Kunst met de grote L.
(van Limerick)
💖”

What’s in a name?
Een eerste indruk! 😉

Een hele dikke knuffel van mij voor al die mensen die regelmatig met hun eerste indruk worstelen. 😘
https://lisoverseks.wordpress.com/2015/02/09/zestien-jarige/

Opstandige Knuf,
Lis

P.S.
Eigenlijk best wel zinloos hè, dit berichtje.
Want jullie, mijn lezers, begaven je al lang op dat “verder dan je neus” pad.
Anders las je dit niet.
De juiste doelgroep…hoe bereiken we die?
Xxx

Kerend tij

Het tij zal keren
Ooit zullen we leren
Van hebzucht ontdaan
Geen kruisjes meer slaan
Uit ons zwarte dal gekropen
Mogen kinderen weer hopen
Op een menswaardig bestaan
Waarin allen het delen verstaan
Het juiste wapen is liefde
Dat koude harten doorkliefde
Geweld is het nieuwe taboe
Gêne voelen we voor armoe
Seks wordt vrijelijk bedreven
In liefde en eerbied voor leven

💖

Bedrijvige Knuf,
Lis

Een goed recept

Waarom heb ik toch niet zo’n gewoon gezellig receptenblog, vraag ik me wel eens af.
Zo lekker toegankelijk, gangbaar en geaccepteerd.
Daarom dat ik voor deze ene keer mijn meest succesvolle recept met jullie deel.
Lief hè.

Ga naar de supermarkt en koop een zak roerbakgroenten, vlees en een stokbrood.
Koop een fijn lingerie setje.
Snel naar huis en trek je nieuwe setje aan.
Pak je boodschappen uit.
Snipper wat knoflook en ui.
Zoek een lekker geil jurkje uit.
Snijd het vlees.
Maak je op en doe je haar alsof je naar de meeste chique uitgaansgelegenheid gaat.
Bak die uien en knoflook, nu ruikt het al lekker.
Trek een paar hele kekke hakken aan.
Flikker de groenten en het vlees erbij.
Doe wat parfum op.
Gooi het kant en klaar gesneden stokbrood in een mandje.
Oefen in de spiegel op een enigszins vermoeide maar wel opgewekte en mysterieuze blik.
Zorg dat je in de pan roert als hij binnenkomt.
Het ruikt lekker en mijn god wat zie jij er lekker uit.
En wat héb je je best gedaan.

Hij vraagt zich de hele avond verwoed af of ie een speciale datum vergeten is en heeft echt de moed niet om te zeggen dat het niet te vreten is.

Morgen neemt ie je mee uit eten om het goed te maken dat hij jullie ‘geen idee’ datum was vergeten.
Proost.

Kekke Knuf,
Lis

Borrelbeffer

Ellen zit achter haar bureau en knaagt gefrustreerd op haar pen.
Ze heeft Nico al twee keer gebeld maar hij neemt niet op. “Als je wilt neuken bel je Nico, moet dat stuk vreten wel opnemen” denkt ze narrig.
Haar collega’s wensen haar een fijne avond toe.
Alfred, haar assistent, steekt zijn hoofd om de deur. “Ik ga er vandoor Ellen. Tot morgen” Ellen kijkt op. Hij is een leuke man om te zien maar je assistent verleiden is not done. “Fijne avond, Alfred” knikt ze vriendelijk.
Ellen gaat naar huis en flikkert een hap eten in de magnetron.
Ze belt nog een keer tevergeefs naar Nico.
De kroeg dan maar.
Het is al vrij druk ziet ze als ze de kroeg binnenkomt. Ze groet een aantal bekenden en loopt naar de bar.
Ah, Bert zit aan de bar. Ellen grinnikt. “Beffen voor een borrel Bert” is zijn bijnaam.
Bert is niet bijzonder knap om te zien maar heeft een open en vrolijke uitstraling. Hij heeft een naam, maar hé, ze hoeft er niet mee te trouwen, denkt ze opgevrolijkt. “Hi Bert, wil je een borrel van me” groet ze en geeft hem een natte kus op zijn mond. Bert schiet in de lach. “En wat moet ik daar voor doen Ellen?” Vraagt Bert met een ondeugende grijns.
“Ik ben in desperate need” fluistert Ellen in zijn oor. “Dus als je een beetje tempo wilt maken..”
Bert slaat zijn armen over elkaar en trekt een wenkbrauw op.”Hm, concertkaartjes?”
“Deal” zegt Ellen en trekt hem van zijn kruk.
Ze lopen naar de toiletten. Ellen laat Bert voor gaan en op de wc bril zitten.
Ze sluit de deur en positioneert zich met haar rug tegen de deur.
Berts handen gaan omhoog langs haar benen, duwen haar rokje op en trekken haar slipje uit.
Ellen trekt een been op, plant deze tegen het waterreservoir en zet zich schrap.
Haar vingers klauwen in zijn haar en trekken zijn hoofd tegen haar kruis.
“Likken Bert, likken” kreunt ze.
“Mijn god, wat een geoefende tong kan doen” denkt Ellen, ze komt hijgend klaar.
Bert pakt een stuk wc papier en veegt het nat van haar benen.
“Dat was fantastisch lekker Bert, daar was ik echt even aan toe” zegt Ellen nog nahijgend.
Bert lacht opgewekt en houdt haar slip voor zodat ze er weer in kan stappen. Ellen geeft hem een kus. “Kom zegt ze, je hebt je borrel dik verdiend”. Ze gaat hem voor naar de bar en bestelt voor hem een breezer en voor zichzelf een wijntje.

Het is inmiddels nog wat drukker geworden.
Ellen geeft haar ogen goed de kost. Aan het einde bij de bar staat een aantrekkelijk jong. Hij heeft een fijn torso onder zijn frisse witte hemd ziet ze met haar ervaren blik. Een prachtige kop met donker haar, een lok valt voor zijn ogen. Hij haalt een hand door zijn haar om de weerbarstige lok weer in het gareel te krijgen. Ellen laat haar ogen langs zijn lijf gaan.
Bert volgt haar blik. “Vergeet het maar Ellen” zegt Bert.
“Vergeet het maar?” vraagt ze.
“Maagdelijke Marco, die moet je eerst een ring om z’n vinger schuiven” grinnikt Bert. Ellen raakt nog meer geïnteresseerd.
Een maagd, lekker.
Ze heeft al lange tijd geen maagd gehad.

Borrelende knuf,
Lis

Yoghurt

Ellen hoort gestommel.
Joris duwt met zijn voet de deur open, hij draagt een dienblad in beide handen.
Ellen werkt zichzelf rechtop terwijl Joris voorzichtig het dienblad tussen hen in zet en weer in bed kruipt.
Versgeperste jus, koffie en een kom met yoghurt en muesli.
“Geen bloemetje?” Vraagt Ellen guitig.
Joris schiet in de lach. “Word je nog veeleisend ook Engel” grinnikt hij.
Ellen eet haar muesli en de meest goddelijke yoghurt die ze ooit geproefd heeft.
“Die maak ik zelf” zegt Joris, in antwoord op haar vragende ogen.
“Hmmm, dit elke ochtend, zou ik geen straf vinden.” Murmelt Ellen genietend.
Joris schiet overeind. Zijn blik op hoopvol. Ellen zucht.
“Joris” zegt ze. En zucht weer. Ze weet niet hoe ze het moet zeggen. Ze weet niet of ze het wel wíl zeggen.
Ze zucht nog maar eens een keertje.
Joris’ schouders zakken “ik wil het niet horen Ellen, ik wil het niet horen. Zeg me hoe lekker de yoghurt is. Zeg me hoe gezellig het was gisteren. Verder wil ik niks horen. Tenzij je me wilt zeggen wat voor bloem je wilt, de volgende keer.”
Ellen kijkt hem aan. Wat moet ze hier nou op antwoorden?
Veeleisend.
Is ze veeleisend?
Is het te veel gevraagd om het niet alleen gezellig te vinden maar ook lekkere seks te hebben. Van die geile ‘schreeuw het van de daken’ orgasmes te hebben.
Gezellig.
Kan ze teren op gezellig? Wat wil ze. Ze weet wel wat ze wil.
Ze wil alles. Is dat veeleisend?
Ellen springt overeind.
Ze heeft behoefte aan een stevige neukpartij en weet al precies wie ze moet bellen.
Ze is blij dat ze deze beslissing heeft genomen. Een goeie beslissing dit keer.
Joris ziet haar stralend en energiek haar spullen bij elkaar rommelen en de badkamer inlopen.
Hij laat zich opgewekt achterover op het bed vallen.
Ze straalt, zijn engel.
Door hem.
Joris sluit genietend zijn ogen.

Springerige Knuf,
Lis

P.S.
Natuurlijk zat ik weer vast achter de Chinese muur.
Het was weer even rommelen maar hier ben ik weer.
Ik ga vrolijk verder waar ik gebleven was.
Bedankt voor de mail! Xxx

Met een croissantje?

“Je bent ook zo koppig. Zo vooringenomen. Zo moeilijk”
Hadden haar vriendinnen gezegd.

Ellen keek in de spiegel en bestudeerde haar ogen.
“Zou het kunnen” dacht ze. “Wat als ze gelijk hebben?”
Waarom werd ze nou nooit er eens verliefd op een lieverd?
Waar toverde ze toch al die kloothommels vandaan. Misschien hadden haar vriendinnen wel een punt, ze riepen het tenslotte al jaren.
Als ze zo door ging zat ze straks met mister Wrong opgescheept.
Terwijl bijvoorbeeld Joris…
Potverdorie, Joris!
Nou jaaaa zeg, JORIS.
De schat. De grootste lieverd aller tijden. Waarom was ze nou nooit ’s verliefd geworden op Joris?
Opgewekt knikte ze zichzelf toe. Ze ging het doen. Ze ging fijn zichzelf eh ..openstellen, zoals de dames dat zo mooi omschreven. Openstellen voor Joris. En dan leefden ze nog lang en gelukkig hihi.

Of het zo had moeten zijn zeg. Dacht ze toen op dat moment haar mobiel piepte.
Niet te geloven, zelfs het universum werkte mee haha.
“Gezellig, rond half zeven” typte ze terug naar Joris, die had gevraagd of ze die avond kwam eten.
Blij toog ze naar haar werk. Ze was zo goedgeluimd dat het zelfs collega’s opviel. Ze schudde haar lange haren naar achteren en glimlachte. Jah, goeie beslissingen nemen, dat ging ze vaker doen. Dat voelde gewoon..goed!

Rond half acht was ze dan eindelijk bij Joris. Vond hij niet erg, dat wist zij wel.
Hij was al lang blij dat ze er was. Ze sloeg haar armen om zijn witte kippennekje en knuffelde hem uitgebreid. Joris schrok er een beetje van. Zo onstuimig was ze anders nooit. Zijn lief. Zijn hartje. Zijn snoezeltje.
Hij glimlachte lief naar haar.
“Kom doe je schoenen maar lekker uit” zei hij, terwijl hij gewoontegetrouw een paar lekkere dikke sokken aangaf. “Kijk”, dacht ze, “dit is waar ze het allemaal over hebben. Misschien niet sexy maar lief, knus en warm.”

Na twee uur zat ze alweer te gapen. Hij was lief hoor, echt. Maar zoooo langdraaaaaaaadig. Wat was dat toch? Hij kon koken! Niet normaal, zo lekker. Maar op een gegeven moment werd ze het weer zat. Zo ging het altijd. Dan wilde ze het liefste vragen of ie het eten niet gewoon bij haar thuis wilde bezorgen en dan weer opsodemieteren. Erg crux, Ellen. Heel gemeen en crux, sprak ze zichzelf glimlachend toe.
Joris zag haar glimlachen. Wat heerlijk dat ze zo zat te genieten bij hem. Zou hij dan eindelijk de weg naar haar hartje gevonden hebben. Hij hoopte het zo.
Hij schonk haar wijn bij. Vond ze lekker, wist ie.
Ellen zag het met lede ogen aan. Hier was ze het eerste uur nog niet weg. Dat had ze wel begrepen inmiddels. Toen schrok ze op.
Wat was er verdomme met haar goeie voornemens gebeurd? Waarom kon ze nou niet doorzetten. Wat mankeerde haar toch. Joris was een schat.
Hij had een baan. Hij was lief. Hij maakte schoon. Hij kon koken, wassen en strijken. Wat kon ze zich nou nog meer wensen.

Ze sprong overeind en liep op hem toe.
Recht voor hem bleef ze staan.
Langzaam opende ze de knoopjes van haar blouse en keek hem diep in zijn ogen.
Joris’ adem stokte in zijn keel. Hij stond te trillen op z’n benen, wilde opstaan en zakte toen weer tegen de tafel aan.
Ellen trok haar blouse uit en knoopte het hemd van Joris open. Hij hield zijn ogen gesloten en ademde met horten en stoten.
Ellen kneep haar ogen dicht, drukte haar mond op de zijne en duwde haar tong zijn mond binnen. Ze moest hem stevig vasthouden omdat ie een beetje slapjes tegen de tafel aanhing.
Ze pakte zijn hand en legde die tegen haar billen.
Ze zuchtte. Moest ze dan alles zelf doen. Nou ja, get it over with, dacht ze. Hij zal wel een keer loskomen. Ze trok hem aan z’n hand mee naar zijn slaapkamer, kleedde hem uit en duwde hem op bed. Daar lag hij op zijn rug naar haar te kijken.
Ze keek in zijn zachte herte ogen en kneep haar ogen stijf dicht.
Ze kreeg zin om hem flink hard op dat weke smoelwerk te rammen.
Weer sprak ze zichzelf streng toe.
Woest rukte ze zich de laatste kleren van het lijf en besprong het bibberende manneke.
Ze neukte hem tot hij dacht terstond in de hemel te geraken. Eeuwig in dit moment te blijven vertoeven. Vuurwerk, lichtflitsen en sterren zag hij. Eindelijk was ze van hem. Eindelijk zag ze hoe hij haar adoreerde. Hoe hij haar de rest van haar leven zou aanbidden.
Hij viel in slaap met zijn hoofd tegen haar schouder.

Ellen werd wakker met een lamme arm. Ze schudde zijn hoofd van haar schouder, dat was beter.
Zijn slappe handje gleed over haar borst. Ze slikte.
“Mijn engel, dat was of de hemel over ons was neergedaald. Hoe voel jij je” sprak Joris geëmotioneerd.
Ellen keek hem aan. Ze keek net in zijn schelige oog, dacht ze. Ze voelde zich bevangen door paniek. Blinde woeste wilde paniek. Hoe was het. Wat moest ze zeggen? Ze kon niet zeggen dat het lekker was. Ook niet dat het niet lekker was. Ze was niet echt geil geweest, niet opgewonden. Het enige dat ze in alle eerlijkheid kon zeggen was; het-deed-geen-zeer.
Gefrustreerd kneep ze haar lippen op elkaar, de tranen sprongen in haar ogen.
Joris kon zijn ogen niet geloven. Om te zien hoe zijn engel overmand werd door emoties was bijna teveel voor hem. Hij streelde teder haar haren. “Blijf maar even lekker liggen” fluisterde hij “dan ga ik een lekker ontbijtje voor je maken, mijn engeltje”.
Ellen trok de deken over haar hoofd.
“Engeltje”, dacht ze.
“ENGELTJE.”
“E N G E L TJE!”

Haar ogen flitsten wild.
“En als ie nou de gore moed had om met zo’n vuile vieze vette afgebakken croissant aan te komen zetten dan zou ze die zo diep zijn strot in rammen dat ie nooit geen engeltje meer kon zeggen. Tegen niemand niet.
E n g e l t j e.”

Engelige Knuf,
Lis

Ezel in de hooiberg

Harry stuurde mij een hooiberg in, om een speld te zoeken.
Liefst wilde ik lekker met Trees in de “ik vind het allemaal wel best” zen mode kruipen, maar nee, die mode raak ik steeds weer kwijt. Ik hoop het ooit vast te kunnen houden, als ik later groot en sterk ben. Lijkt me heerlijk.

Nou ja, zo ben ik hè. Valt er wat te vinden dan spring ik direct overeind en begin te zoeken.
Had ik dus eindelijk die hooibergen gevonden, was er geen speld te bekennen.
Er stond wel een paradoxale ezel.
Buridans ezel; nog levend en wel, dus stond ie er gelukkig nog niet zo lang 😄

Buridan was een 14e eeuwse Franse filosoof.
Men filosofeerde destijds wat af over vrije wil en verstand.
En “geluk” natuurlijk. Daar hadden ze allemaal de schriftjes mee vol geganzeveerd.
Deze beste man vond dus dat geluk voortkwam uit intellectueel handelen.
Als ons verstand even niet kan beredeneren wat het “goede” is kunnen we onze keuze uitstellen. Net zolang tot we het juiste kunnen kiezen.
Klinkt goed…toch?

Tot hij in de maling werd genomen met een ezel die doodging omdat ie niet kon kiezen tussen twee (gelijkwaardige) balen hooi.
Wie dat bedacht had weet ik niet meer. Maar de paradox blijft mij aanspreken.

Je zult dus moeten kunnen kiezen.
Al kies je soms het kwade dan is dat toch nog beter dan niks kiezen of niks doen.
Zonder handelen ga je dood. Althans, dat maak ik er van.
Vaak houd ik mezelf dit voor want ik ben een hele slechte beslisser. 😜

Sowieso vind ik paradoxen altijd wel wat hebben.
De Leugenaarsparadox is één van de oudste meest bekende.
Bij de oude Griekse filosofen bekend als de zin waarbij een man zegt dat hij liegt.
Later geworden tot de zin:

DEZE ZIN IS ONWAAR.

Ga daar maar eens een tijdje je hoofd over breken 😜
Wat je ook bedenkt, je kunt niet simpel “dat is waar” of “dat is niet waar” hierop zeggen. Beide antwoorden kunnen niet “waar” zijn.

Dit paradoxale principe is door Gödel gebruikt in zijn twee onvolledigheidsstellingen.
Waarmee hij aantoonde dat er binnen het axiomatische systeem van de wiskunde ware stellingen zijn die we niet kunnen bewijzen of dat de stellingen onvolledig zijn.
Hij bracht hiermee de hele wiskundige wereld in rep en roer. Men ging er voordien vanuit het dat wiskunde zo lekker klip en klaar aantoonbaar en bewijsbaar was.
Niet dus.

Brengt mij tot de stelling dat alles wat je stelt onderuit gehaald kan worden.
Dat er geen zekerheden zijn. Zelfs niet waar je ze zou veronderstellen.
Dat we dus niks zeker kunnen weten.
En dat we daar anno 2015 nog steeds geen slimmer antwoord op hebben dan “just pick one”.
Deze redenatie, deze gedachtegang…”just pick one”, is iets wat wij mensen kunnen, maar wat een computer niet kan. In het geval van Buridans ezel blijft een computer zoeken naar de beste optie. Als er dus twee gelijkwaardige opties zijn zoekt de computer door tot in de eeuwigheid. Wij mensen, denken op een gegeven moment “mijn maagje knort, beide balen zijn aantrekkelijk; hopla, dan die maar.”

Dus mocht je ooit willen aantonen waarom je slimmer bent dan een computer dan denk je maar aan een ezel. 😄

Paradoxale Knuf.
Lis.

P.S.
Joehoeoe schatjeeeeeee
Zoals je ziet is het hoog tijd dat je thuis komt voor seks helemaal uit mijn bestaan gewist is. 😜